Tijd om afscheid te nemen van onze kamer mét badkamer, we wilden weer verder richting Invercargill. We stonden op met geweldig weer en nadat de auto helemaal was ingepakt maakten we een paar foto's van ons uitzicht vanuit onze kamer op de Remarkables.
Voor de 4e keer reden we de rit vanuit Queenstown naar het Zuiden, alleen nu richting Invercargill en niet richting Te Anau. Een lange weg met werkelijk overal schapen. Wat wel opviel was dat naar mate we Zuiderlijker kwamen, het land steeds meer op Nederland begon te lijken. Vlakker dan vlak en overal schapen en koeien. Van een aantal vrouwen die we bij de Routeburn hadden ontmoet, hoorden we al dat veel Nederlanders naar het gebied rondom Invercargill (Gore, Bluff, etc.) zijn geemigreerd om daar een farm op te zetten.
In Invercargill aangekomen, zochten we een camping in het centrum. Na langs drie campings gereden te hebben waar geen plaats was of uberhaupt geen tentplaatsen beschikbaar waren, besloten we om een cabin te nemen. Aan de rand vond Alexander bij de 'Coachmans' Inn' een zeer goedkope kamer met twee bedden...meer hadden we toch niet nodig. We reden naar het centrum en deden boodschappen bij de Pak'n'Save voordat we het centrum in liepen. Het was behoorlijk bewolkt geworden en met de enorm harde wind werd dat een frisse wandeling. Invercargill heeft een aantal gezellige winkelstraatjes en een prachtig groot aangelegd park met bijbehorend museum waar we doorheen liepen.
Terug bij de cabin wilden we ons avondmaaltje in de keuken klaarmaken maar deze was compleet in beslag genomen door een grote groep mensen die hun avondeten uit vier enorme ketels stonden op te scheppen. "Can we close the line with our plates?" vroeg Sjoerd voor de grap aan een buschauffeur in de rij..."Sure you can!" gaf deze aan, en hij was nog serieus ook! Die avond aten we dus een heerlijke maaltijd met aardappelpuree (met jus), doperwten, een maiskolf en worstjes zonder dat we iets hoefden te doen (op de afwas na dan). Da's ook wel eens lekker!
