Vandaag was de zwaarste dag van de hele track. In totaal moesten we 16km lopen en een behoorlijk eind klimmen. De dag begon met bewolking, wat niet erg was aangezien het eerste stuk door een dicht bos steil omhoog ging. Na een klim van een uur kwamen we bij de Routeburn Falls hut aan waar we een uitzicht hadden op de vallei waar we de nacht daarvoor hadden geslapen.
Vanuit de hut klommen we het volgende stuk naar Harris Saddle op 1277m, langzaam begon de lucht weer open te trekken. Hier konden we een 'side-track' doen naar Conical Hill op 1500m. Een steil pad zou ons in een half uur naar deze top brengen. Uitgeput kwamen we op deze top aan en inmiddels scheen het zonnetje weer behoorlijk. Vanaf de top hadden we een 360 graden uitzicht over Mt. Aspiring en Fiordland National Parks. Het was zo'n heldere dag dat we in de verte zelfs de Tasman Zee zagen liggen. Lake Harris onder ons weerspiegelde de besneeuwde bergtoppen...fantastisch.
Van een aantal wandelaars hoorden we dat er een week terug verse sneeuw was gevallen op de toppen. Iets wat 30 jaar geleden voor het laatst zo vroeg in het jaar was voorgekomen. Sjoerd nam de eerste foto...*KLIK*...ZZZZZZZZZZZZ (ZZZ?) ZZZZZZZZZ...het rolletje spoelde zichzelf terug! En dat terwijl hij net foto 17 van de 36 had genomen. Het eerste rolletje van de 23 reeds volle rolletjes dat zich halverwege spontaan terugspoelde! En er was nog ZO veel moois te zien en te fotograferen!
Sjoerd baalde als een stekker, het reserverolletje zat in zijn Backpack bij de Harris Saddle. Hij besloot om terug te lopen naar beneden om dit rolletje te halen. Iedereen verklaarde hem voor gek (hij zichzelf ook) maar dit was gewoon het mooiste uitzicht dat we zouden hebben op de wandeling. 45 minuten later was hij weer terug op de top en maakte met het nieuwe rolletje foto's van de omgeving.
Terug bij de Harris Saddle pakten we onze backpacks en liepen door richting de eindbestemming van vandaag...Lake Mackenzie met de bijbehorende hut en kampeerplaats. De eerste twee uur liepen we geleidelijk omhoog op een zeer smal pad met naast ons een steile afgrond en uitzicht op de fjorden naast ons. Het laatste uur van de wandeling ging steil naar beneden door een dicht bos, waar op iedere steen en tak een dikke laag mos groeide, om om 18:30u uit te komen bij Lake Mackenzie. De kampeerplaatsen hier waren iets minder riant, ons tentje paste amper op het vrijgemaakte stuk grond in de bush-bush. Vanwege de grote hoeveelheid sandflies kropen we direct in ons tentje, maakte ons maaltje en gingen vroeg slapen.
Vandaag was de zwaarste dag van de hele track. In totaal moesten we 16km lopen en een behoorlijk eind klimmen. De dag begon met bewolking, wat niet erg was aangezien het eerste stuk door een dicht bos steil omhoog ging. Na een klim van een uur kwamen we bij de Routeburn Falls hut aan waar we een uitzicht hadden op de vallei waar we de nacht daarvoor hadden geslapen.
Terug bij de Harris Saddle pakten we onze backpacks en liepen door richting de eindbestemming van vandaag...Lake Mackenzie met de bijbehorende hut en kampeerplaats. De eerste twee uur liepen we geleidelijk omhoog op een zeer smal pad met naast ons een steile afgrond en uitzicht op de fjorden naast ons. Het laatste uur van de wandeling ging steil naar beneden door een dicht bos, waar op iedere steen en tak een dikke laag mos groeide, om om 18:30u uit te komen bij Lake Mackenzie. De kampeerplaatsen hier waren iets minder riant, ons tentje paste amper op het vrijgemaakte stuk grond in de bush-bush. Vanwege de grote hoeveelheid sandflies kropen we direct in ons tentje, maakte ons maaltje en gingen vroeg slapen.