Gisteravond hebben we al snel de conclusie getrokken dat ons "trekkerstentje", dat bij de auto aanwezig was toen we deze kochten, totaal niet deugt. Bij het opzetten ging alles nog prima, totdat het begon te regenen. We wachtten nog even met het verder inrichten van het tentje in de auto.
Zodra de regen wat minder werd, kwamen we uit de auto en werkelijk alles wat al in de tent lag was zeikenat. Dat tentje geef je aan kinderen om mee te spelen op zolder. Maar gebruik je dus zeker niet op een trektocht waar je in ieder geval goed wilt slapen. Geen probleem op zich, we namen onze eigen tent mee. Wel een flink stuk zwaarder (2,5kg zwaarder) maar wel de garantie van een goede nachtrust.
We pakten de tassen in, gisteravond hadden we al een lijstje gemaakt, en gingen op weg. De route die we kozen, kwam rechtstreeks uit de Lonely Planet (Tramping New-Zealand). De route die door de DOC (Department Of Conservation) werd aangeraden, liep precies de andere kant op. Wij zouden naar Moss Creek lopen, overnachten op een camping, vervolgens naar de Pinnacle Hut, wederom overnachten en tenslotte naar de parkeerpaats.
De beschrijving van de tocht was redelijk summier maar duidelijk was dat er geklommen moest worden. De rit naar Moss Creek zou in totaal 3 uur moeten duren. Wij deden er ruim 4 uur over en hebben van die 4 uur ruim 3 uur geklommen, geklommen en geklommen. Stel je een steile stationstrap voor...maar dan nog steiler. En dat gedurende 3 uur met volle bepakking (14kg per persoon) en geen duidelijk pad. Een 'track' met rotsen, veel begroeiing en modder. Het einde van de tocht bestond uit een moeras waar we gedurende 1 uur ons best deden om geen natte voeten te halen, wat uiteraard niet lukte.
Wel hadden we schitterend weer en op sommige punten een prachtig uitzicht op de rest van de Coromandel bossen, midden in de natuur. Rond 14:00u kwamen we bij Moss Creek aan. Hier zouden we de tent op kunnen zetten, maar Pinnacle's hut was "slechts" 5 uur verder lopen. We besloten door te lopen...foute keuze...
Na nog een uur door het moeras te hebben gelopen hoorde Sjoerd plotseling een schreeuw achter zich. Hij keek om en zag Alexander tot z'n knieen in de modder staan met een van pijn vertrokken gezicht. Door de hoeveelheid modder en planten, was Alexander uitgegleden en daarbij zijn enkel verzwikt...en we moesten nog 4 uur.
Op dat moment besloten we om terug te gaan naar Moss Creek en te hopen dat de enkel van Alexander morgen weer een beetje beter zou voelen. Donkere wolken begonnen zich boven ons te verzamelen op de voor Alexander pijnlijke weg terug naar Moss Creek. Na anderhalf uur ploeteren en vies worden, kwamen we (gelukkig nog steeds zonder regen) aan op de kampeerplaats. Hier was slechts plaats voor 2 tentjes, een stel stond er al dus wij konden onze tent op de andere plaats zetten. Ook deze camping had alleen een toilet...en we waren behoorlijk vies geworden. We aten wat, probeerden de tijd tot het donker vol te maken met een potje Galgje, kropen in onze slaapzak en gingen slapen.
