Ook vanmorgen scheen het zonnetje lekker dus besloten we om eerst even te relaxen op de camping. Een paar uur zaten we heerlijk in de zon voordat we vertrokken richting Cape Palliser. De kaap staat bekend om een grote kolonie pelsrobben die er het gehele jaar vertoeft. Volgens de kaart lag deze kaap op een kleine afstand van Wellington. Dit bleek toch wel even anders te zijn. Uiteindelijk reden we via Martinborough naar de kaap, wat ruim 150km en 2 uur rijden door de bergen bleek.
Maar, we hadden wederom geluk met het weer. Doordat het zo helder was, konden we de besneeuwde bergtoppen op het Zuidereiland zien op weg naar de kaap. Met de groene zee en de blauwe lucht leverde dat een mooi plaatje op. Aangekomen bij de kaap via een lange onverharde weg, lagen de pelsrobben lekker te zonnen op de rotsen. Je moest wel goed kijken want ze hebben dezelfde kleur als de rotsen. Kom niet te dichtbij! Dat ontdekte Alexander toen hij een close-up foto wilde maken en het beest daar duidelijk niet van gediend was! Luid grommend maakte hij goed duidelijk dat Alexander even een stapje terug moest doen.
Hoog op de rotsen staat een vuurtoren die via een trap met 252 (we hebben ze geteld) treden te bereiken is. Vanaf de top hadden we een mooi uitzicht over de gehele kaap. Op de terugweg reden we door diverse vissersdorpjes waar overal bulldozers op het strand staan. Deze worden gebruikt om de vissersboten de zee in te duwen en er weer uit te trekken. Blijkbaar heeft iedere schipper zijn eigen bulldozer want er stonder er minstens 40 op het strand.
In Martinborough, een bekende maar dure wijnstreek, dronken we wat op een terrasje en waagden ons weer aan de lange terugreis. Halverwege kwamen we op de top van een van de bergen waar we overheen moesten en wilden we een foto maken van het uitzicht. Althans...meestal doe je dat met een camera...die had Sjoerd laten liggen in Martinborough! Snel sprongen we in de auto en een uur later stonden we op hetzelfde uitzichtpunt met camera. De barman had hem gelukkig gevonden.
We deden boodschappen en kochten verschillende soorten kaas en wijn die we op de camping lekker hebben opgesmikkeld bij wijze van avondmaaltijd.
Maar, we hadden wederom geluk met het weer. Doordat het zo helder was, konden we de besneeuwde bergtoppen op het Zuidereiland zien op weg naar de kaap. Met de groene zee en de blauwe lucht leverde dat een mooi plaatje op. Aangekomen bij de kaap via een lange onverharde weg, lagen de pelsrobben lekker te zonnen op de rotsen. Je moest wel goed kijken want ze hebben dezelfde kleur als de rotsen. Kom niet te dichtbij! Dat ontdekte Alexander toen hij een close-up foto wilde maken en het beest daar duidelijk niet van gediend was! Luid grommend maakte hij goed duidelijk dat Alexander even een stapje terug moest doen.